Na “Mutation Majeure” uit 2011 is dit het tweede album van de Franse drummer/componist Benjamin Sanz ditmaal op het jonge label Mirr, hij schreef alle composities voor de groep met uitzondering van “Golden Eyes, Azur Skies”van Hermon Mehari. De groep bestaat uit Rob Clearfield (Chicago) op piano, Luca Fattorini (Rome) op contrabas, Ricardo Izquierdo (Cuba) op tenorsax, Hermon Mehari (Kansas City) op trompet en natuurlijk Benjamin Sanz op slagwerk. Sanz is een vertegenwoordiger van de jongste lichting in de Franse jazz die inmiddels niet alleen Europees maar ook wereldwijd naam maakt. Ondanks de internationale samenstelling van de groep mogen we hier wel degelijk spreken over Franse jazz, ze zijn allen vooral populair in de Parijse jazzscene. Merkwaardig genoeg is de titel van het album in het Engels, maar de tekst van het bijbehorende hoesje beperkt zich tot het Frans.

De muziek op dit album verdient in ieder geval alleszins een ietwat bredere bekendmaking buiten de Franstalige omgeving, de muziek heeft een dusdanige kwaliteit dat deze vertegenwoordiger van de hedendaagse Franse jazz een grotere status verdient in Europa en daarbuiten. De titel geeft wel aan dat Sanz wel buiten de geëigende paden wil treden met een open oor voor een nieuw geluid. Ik ben al jarenlang een liefhebber van de Franse jazz, indertijd niet echt bekend in Nederland, maar mijn vrienden in Zwitserland lieten mij kennis maken met muzikanten als Michel Portal, Daniel Humair, Pierre Michelot en ook de Amerikaan Anthony Braxton maar dat heeft hier niets mee van doen. Kortom ook in de periode na de tweede wereldoorlog had Frankrijk een belangrijke rol in de Europese jazz met veel Amerikaanse gasten zoals dat later ook gebeurde in Denemarken en Nederland en waardoor ook ik al heel vroeg het geluk had om te kunnen luisteren naar grootheden als Don Byas, Ben Webster en Dexter Gordon, zonder dat ik toen nog maar besefte welke status ze hadden in de jazz, gewoon een glaasje drinken met Dexter, geen probleem.

Terug naar Benjamin Sanz, het geluid van zijn quintet ligt in het verlengde van de Amerikaanse jazztraditie, hier geen typerend Europees geluid, maar wel met een kracht en overtuiging die grote waardering afdwingt. Het album opent met het titelnummer “The Escape”, een bruisend vehikel voort gestuwd door het energieke spel van Sanz. Ook in “Awakening” speelt het slagwerk een belangrijke rol, samen met het duo blazers. “Cosmic Beings” wordt vooraf gegaan door “Bass Introduction” een solo op de contrabas, het verband tussen beide is niet geheel duidelijk. Hier wordt duidelijk afgeweken van de traditionele jazzpaden met de verschillende instrumenten die kris kras elkaars pad kruisen en een bijna atonale strijd aangaan, pure free jazz maar wel binnen de lijntjes gekleurd. In “KC”, een verwijzing naar Kansas City, een favoriete stad van Benjamin keren de muzikanten weer terug naar rustiger vaarwater. Mehari excelleert hier op zijn trompet en ook Clearfield laat horen dat hij weet waar Abraham de mosterd haalde. “The optimist” is een vrolijk snel stuk met duidelijke hard bop tendensen. Het bijna plechtige “Farewell” is opgedragen aan wijlen James “Sunny” Murray de grote held van Sanz, een fraai eerbetoon. Het album wordt afgesloten door een tweede versie van “KC” ditmaal met een mooie vocale bijdrage van Julia Haile , afkomstig uit Kansas City en Tim Brady op gitaar, een fraai einde van een geslaagd album.

Jan van Leersum.